Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
Σκοπός, καλοί μου φίλοι, εἶναι τὸ
ἀπώτερο σημεῖο στὸ ὁποῖο ἀποβλέπουν οἱ ἐνέργειες, οἱ σκέψεις
καὶ οἱ ἀποφάσεις μας. Εἶναι τὸ ἐπιδιωκόμενο, ἐκεῖ ποὺ ὀνειρευόμαστε νὰ φθάσουμε. Αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ ἐπιτύχουμε. Ἡ κορυφὴ
ποὺ ποθοῦμε νὰ κατακτήσουμε.
Τὸ νὰ ἔχει κανεὶς σκοποὺς στὴ
ζωή του εἶναι πάρα πολὺ σημαντικό. Πρωταρχικότατο! Ξέρει ποῦ
βρίσκεται καὶ ποῦ θέλει νὰ φθάσει.
Ὀργανώνει τὶς δυνάμεις του, ἐπιστρατεύει ὁ,τιδήποτε μπορεῖ νὰ
τὸν βοηθήσει γιὰ νὰ κατορθώσει
αὐτὸ ποὺ στόχευσε. Δὲν βολοδέρνει ἐδῶ κι ἐκεῖ. Δὲν χάνει τὸ χρόνο
του ἄσκοπα. Καὶ τὴ νιότη του…
Εἶναι ὁ καπετάνιος τοῦ καραβιοῦ, ὁ ὁποῖος γνωρίζει ποῦ πηγαίνει…
Εἶναι ὁ ὀρειβάτης, ὁ ὁποῖος γνωρίζει γιατί ἱδροκοπᾶ στίς ἀνηφοριές…
Εἶναι ὁ τοξότης, ὁ ὁποῖος γνωρίζει ποῦ στέλνει τὰ βέλη του…
Εἶπαν πολὺ ὡραῖα: «Τὸ σπουδαῖο εἶναι ὄχι νὰ ξέρουμε ποῦ στεκόμαστε, ἀλλὰ πρὸς τὰ ποῦ πηγαίνουμε». Γιατί ἂν δὲν ξέρεις ποῦ πᾶς, τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ μὴ καταλήξεις πουθενὰ ἢ κάπου ἀλλοῦ… Ἐπιπλέον, ὅπως μᾶς τονίζει ὁ Μέγας Βασίλειος, «μεγάλη δύναμη παρέχει ἡ ἄσκηση γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ». Ναί, ὁ ἀγώνας μας γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ μας πάντοτε μᾶς δυναμώνει, πάντοτε μᾶς ἀνεβάζει, καὶ μᾶς γιγαντώνει ἀκόμη! Νὰ γιατί εἶπαν: «Ἕνας μεγάλος σκοπὸς τῆς ζωῆς μας πάντοτε μᾶς μεγαλώνει»… Λοιπόν, χρειάζεται πάντα κάποι- ος πόθος καὶ σκοπός, γιὰ νὰ κινεῖται ἡ ζωή καὶ γιὰ νὰ μεγαλουργεῖ κανείς. Ἀπ’ τοὺς σκοποὺς καὶ τοὺς στόχους μας κρίνεται σαφῶς τὸ ἴδιο μας τὸ μεγαλεῖο.
Σήμερα, τὰ ὀργανωμένα κράτη, οἱ ὀργανωμένες κυβερνήσεις καὶ οἱ ὀργανωμένες ἐπιχειρήσεις θέτουν σκοποὺς καὶ στόχους κι ὕστερα καταρτίζουν προγράμματα κι ἐπιστρατεύουν ὅλο τους τὸ δυναμικὸ, γιὰ νὰ τοὺς ὑλοποιήσουν. Τὸ ἴδιο γίνεται ἢ πρέπει νὰ γίνεται μ’ ἕνα σχολεῖο, μία οἰκογένεια, τὸν ὁποιοδήποτε ἀπό μᾶς, καὶ προπάντων ἕνα νέο. Προπάντων λέμε, γιατί ὁ νέος ξανοίγεται ὅλο σφρῖγος καὶ δύναμη γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς ζωῆς. Καὶ ἡ ζωή τὰ ἔχει ὅλα, ξέρετε. Τὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες της. Τὶς εὐκολίες ἀλλὰ καὶ τὶς δυσκολίες της. Τὸν ἀγώνα, τοὺς μόχθους καὶ τοὺς κόπους της. Κάποτε καὶ τὶς φουρτοῦνες. Λοιπόν, πῶς νὰ ξεκινήσει κανεὶς χωρὶς σκοπό; Ποῦ νὰ πάει χωρὶς περίσκεψη καὶ πρόγραμμα, μέθοδο καὶ τακτική, τὰ ὁποῖα θὰ καθορίζονται αὐστηρὰ μέσα ἀπὸ τοῦτο τὸ σκοπό; Ὁ Μ. Βασίλειος ἀπευθυνόμενος στοὺς νέους τονίζει: «Δὲν μπορεῖ ἡ μὲν ἐργασία τῶν χειρωνακτῶν νὰ ἔχει κάποιο σκοπό, ὁ δὲ ἀνθρώπινος βίος νὰ μὴ ἔχει σκοπό, πρὸς τὸν ὁποῖο ἀποβλέπει αὐτὸς ποὺ δὲν θέλει νὰ ἐξομοιωθεῖ καθ’ ὁλοκληρία πρὸς τὰ ἄλογα ζῶα, καὶ νὰ κάνει καὶ νὰ λέει τὸ κάθε τί». Ὁ Ἅγ. Μᾶρκος ὁ ἐρημίτης ἔλεγε πὼς «οὔτε νὰ σκέφτεσαι οὔτε νὰ κάνεις κάτι χωρὶς σκοπό. Αὐτὸς ποὺ ὁδοιπορεῖ χωρὶς σκοπό, κουράζεται ἄδικα». Γρήγορα ἀποκάμνει, ἐγκαταλείπει τὴν ὁποιαδήποτε προσπάθεια κι ἀφήνεται στὸ ἔλεος τῶν κυμάτων, ποὺ στέλνουν οἱ θύελλες τῆς ζωῆς. Εἶπαν ἀκόμη σοφὰ πὼς «ἡ ζωή εἶναι μία τραγωδία γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο ποὺ ἔχει ἄφθονα μέσα γιὰ νὰ ζήσει, ἀλλ’ ὄχι κι ἕνα σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ζήσει». Τὸ πόσο σημαντικοὶ εἶναι οἱ σκοποὶ στὴ ζωή, φαίνεται καὶ ἀπὸ τοῦτο: «Γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐπιδιώκουν ἕνα σκοπὸ στὴ ζωή τους, ὁ καιρὸς εἶναι γεμάτος καὶ σύντομος, γιὰ τοὺς ὀκνηροὺς ὅμως εἶναι βασανιστικὰ ἀτελείωτος». Ναί! Νέοι χωρὶς σκοποὺς εἶναι σὰν κάτι σαπιοκάραβα σὲ ἀπόμακρο σημεῖο τοῦ λιμανιοῦ καὶ σὰν ἀνεμοστρόβιλοι ποὺ γυρίζουν ἐδῶ κι ἐκεῖ χωρὶς νὰ εἶναι συνδεδεμένοι μὲ κάτι ποὺ νὰ τὸ θέτουν σὲ κίνηση! Καὶ τί παράξενο! Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ὡς σκοπὸ του τίποτα, συνέχεια σκοντάφτει πάνω του κι ὅλο πέφτει κι ὅλο τραυματίζεται ἀπ’ αὐτὸ τὸ τίποτα! Ὑπόψη μας κι αὐτό: «Γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐπιδιώκουν ἕνα σκοπὸ στὴ ζωή τους, ὁ καιρὸς εἶναι γεμάτος καὶ σύντομος, γιὰ τοὺς ὀκνηροὺς ὅμως εἶναι βασανιστικὰ ἀτελείωτος»!
Σαφῶς, ὅπως εἶπαν, «ὅποιος ἔχει σκοποὺς ἔχει καὶ ἀποτέλεσμα». Ἀλλὰ τὸ σημαντικὸ εἶναι νὰ ἔχουμε μεγάλους σκοπούς, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἔχουμε τὰ μεγαλύτερα δυνατὰ ἀποτελέσματα. «Στοχεύουμε τ’ ἀστέρια, γιὰ νὰ πετύχουμε τὶς κορφές», ἔλεγε ὁ Ἴψεν. Κι ὅπως εἶπε πολὺ ὡραῖα κάποιος ἄλλος «ὅσο πιὸ ψηλὰ κοιτάζεις, τόσο πιὸ ψηλὰ φθάνεις». Μοῦ ἄρεσε πολὺ καὶ τοῦτος ὁ λόγος τοῦ ποιητῆ: «Γιὰ τὰ ψηλά, γιὰ τὰ ὡραῖα τραβᾶμε! Γιὰ τὶς κορφὲς τῆς Ἀληθείας διψᾶμε!». Πόσο σημαντικό, πράγματι, εἶναι νὰ ἔχουμε ὡς σκοπὸ τὴν κατάκτηση τῶν κορυφῶν τῆς Ἀληθείας! Ἄρα, δὲν πρέπει ἁπλῶς νὰ ἔχουμε στὴ ζωή μας κάποιους σκοπούς, ἀλλὰ τοὺς πραγματικὰ σωστούς, τοὺς ἀνώτερους, τοὺς οὐράνιους. Γιατί ὑπάρχουν σκοποὶ καὶ σκοποί. Στόχοι καὶ στόχοι. Ἄλλοι ἀπ’ αὐτοὺς ὁδηγοῦν στὴν ἐπιτυχία κι ἄλλοι στὴν ἀποτυχία! Ἄλλοι στὸ μεγαλεῖο κι ἄλλοι στὸν ὄλεθρο! Ἄλλοι στὴν κατάκτηση καὶ τῆς πιὸ ψηλῆς κορυφῆς Κι ἄλλοι στοὺς βάλτους καὶ τὰ ἕλη! Κι ἄλλοι στὴ ζωή, ἐνῶ ἄλλοι στὸ θάνατο… Ἀπ’ τὸ εἶδος τῶν σκοπῶν καὶ τὸν ἀγώνα ποὺ κάνει κανεὶς, γιὰ νὰ τοὺς ἐπιτύχει, κρίνεται τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου. Νὰ γιατί εἶπαν πὼς «ἡ πραγματικὴ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου μετριέται μὲ τοὺς σκοποὺς ποὺ ἐπιδιώκει». Κι ἄλλοι παραφράζοντας τὴ γνωστὴ λαϊκὴ παροιμία, εἶπαν: «Πές μου ποῦ σκοπεύεις, νὰ σοῦ πῶ ποιὸς εἶσαι»! Ναί, οἱ σκοποὶ μας πρέπει νὰ εἶναι ἀνώτεροι. Πραγματικὰ μεγάλοι. «Στόχευε στὸν οὐρανὸ καὶ θὰ ἀπολαύσεις καὶ τὴ γῆ καὶ τὸν οὐρα- νό. Στόχευε στὴ γῆ καὶ δὲν θὰ ἀπολαύσεις οὔτε τὴ γῆ, οὔτε τὸν οὐρανό», εἶπαν πολὺ σωστά. Μέσα ἀπ’ αὐτὸ μποροῦμε νὰ καταλάβουμε καλύτερα τὸ λόγο τοῦτο τοῦ Μ. Βασιλείου: «Μερικοὶ ἰσχυρίστηκαν ὅτι σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἐπιστήμη. Ἄλλοι ὅτι εἶναι οἱ πράξεις. Ἄλλοι ὅτι πρέπει νὰ ἀφήσουν τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα νὰ ἀκολουθήσουν τὶς δικές τους τάσεις καὶ κατευθύνσεις. Ὅσοι ζοῦν ὅπως τὰ κτήνη, εἶπαν ὅτι σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἡδονή. Γιὰ μᾶς σκοπός, ποὺ γι’ αὐτὸν ζοῦμε καὶ ποὺ σ’ αὐτὸν κατευθυνόμαστε, εἶναι ἡ αἰώνια μακαριότητα στὴ μέλλουσα ζωή». Τοὺς ἁγίους, τοὺς μεγάλους ἀνθρώπους τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ἐπιστήμης, τοὺς σωστοὺς οἰκογενειάρχες, τοὺς ἄριστους φοιτητὲς καὶ μαθητές, τοὺς ἀνέδειξαν οἱ σκοποί τους. Πορεύτηκαν σ’ αὐτὸ ποὺ ὀνειρεύτηκαν. Καὶ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἁμαρτίας, τοῦ ἐγκλήματος, τῆς διαφθορᾶς, τοῦ περιθωρίου, τῆς ἀπώλειας, τοὺς κατέστρεψαν οἱ σκοποί τους. Ἤ καὶ ὅτι δὲν εἶχαν σκοπούς, ὅποτε παγιδεύτηκαν καὶ γρήγορα βρέθηκαν σὲ λάθος λιμάνια ἢ ναυάγησαν! Συνηθίζουμε νὰ χαρακτηρίζουμε κάποιους ὡς «φτασμένους ἀνθρώπους». Ἆραγε ποῦ ἔφθασαν; Ἔχει τέρμα τὸ ἀληθινό, ἡ ἀρετή, ἡ ἁγιότητα; Ἀλλὰ μήπως ἔχει τέρμα καὶ ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τέχνη καὶ ἡ μελέτη καὶ ἡ ἐξειδίκευση σὲ κάτι; Θεέ μου, σὲ τί ἀπεραντοσύνη μποροῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν οἱ σκοποί μας!
Μὲ σκοπούς, λοιπόν, παιδιά... Ἀνώτερους, ἁγιότερους, οὐράνιους. Πραγματικὰ μεγάλους. «Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν εἴμαστε τίποτε, τὸ πᾶν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ζητᾶμε», εἶπαν ὑπέροχα. Ἀπ’ αὐτό, λοιπόν, ποὺ ζητᾶμε, σ’ ἐκεῖνο ποὺ στοχεύουμε, ἀπ’ αὐτὸ ποὺ ἔχουμε ὡς σκοπὸ νὰ ἐπιτύχουμε, ναὶ, μέσα ἀπ’ αὐτό γινόμαστε καλύτεροι, ἀνώτε- ροι, ἁγιότεροι. Καὶ ἡ χρονιὰ ποὺ μόλις ξεκίνησε εἶναι ἡ καλύτερη ἀφορμή, ἀλλὰ καὶ ἡ εὐκαιρία, γιὅλα αὐτά…
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2006 17 Ἰανουαρίου 2014
Εἶπαν πολὺ ὡραῖα: «Τὸ σπουδαῖο εἶναι ὄχι νὰ ξέρουμε ποῦ στεκόμαστε, ἀλλὰ πρὸς τὰ ποῦ πηγαίνουμε». Γιατί ἂν δὲν ξέρεις ποῦ πᾶς, τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ μὴ καταλήξεις πουθενὰ ἢ κάπου ἀλλοῦ… Ἐπιπλέον, ὅπως μᾶς τονίζει ὁ Μέγας Βασίλειος, «μεγάλη δύναμη παρέχει ἡ ἄσκηση γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ». Ναί, ὁ ἀγώνας μας γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ μας πάντοτε μᾶς δυναμώνει, πάντοτε μᾶς ἀνεβάζει, καὶ μᾶς γιγαντώνει ἀκόμη! Νὰ γιατί εἶπαν: «Ἕνας μεγάλος σκοπὸς τῆς ζωῆς μας πάντοτε μᾶς μεγαλώνει»… Λοιπόν, χρειάζεται πάντα κάποι- ος πόθος καὶ σκοπός, γιὰ νὰ κινεῖται ἡ ζωή καὶ γιὰ νὰ μεγαλουργεῖ κανείς. Ἀπ’ τοὺς σκοποὺς καὶ τοὺς στόχους μας κρίνεται σαφῶς τὸ ἴδιο μας τὸ μεγαλεῖο.
* * *
Σήμερα, τὰ ὀργανωμένα κράτη, οἱ ὀργανωμένες κυβερνήσεις καὶ οἱ ὀργανωμένες ἐπιχειρήσεις θέτουν σκοποὺς καὶ στόχους κι ὕστερα καταρτίζουν προγράμματα κι ἐπιστρατεύουν ὅλο τους τὸ δυναμικὸ, γιὰ νὰ τοὺς ὑλοποιήσουν. Τὸ ἴδιο γίνεται ἢ πρέπει νὰ γίνεται μ’ ἕνα σχολεῖο, μία οἰκογένεια, τὸν ὁποιοδήποτε ἀπό μᾶς, καὶ προπάντων ἕνα νέο. Προπάντων λέμε, γιατί ὁ νέος ξανοίγεται ὅλο σφρῖγος καὶ δύναμη γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς ζωῆς. Καὶ ἡ ζωή τὰ ἔχει ὅλα, ξέρετε. Τὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες της. Τὶς εὐκολίες ἀλλὰ καὶ τὶς δυσκολίες της. Τὸν ἀγώνα, τοὺς μόχθους καὶ τοὺς κόπους της. Κάποτε καὶ τὶς φουρτοῦνες. Λοιπόν, πῶς νὰ ξεκινήσει κανεὶς χωρὶς σκοπό; Ποῦ νὰ πάει χωρὶς περίσκεψη καὶ πρόγραμμα, μέθοδο καὶ τακτική, τὰ ὁποῖα θὰ καθορίζονται αὐστηρὰ μέσα ἀπὸ τοῦτο τὸ σκοπό; Ὁ Μ. Βασίλειος ἀπευθυνόμενος στοὺς νέους τονίζει: «Δὲν μπορεῖ ἡ μὲν ἐργασία τῶν χειρωνακτῶν νὰ ἔχει κάποιο σκοπό, ὁ δὲ ἀνθρώπινος βίος νὰ μὴ ἔχει σκοπό, πρὸς τὸν ὁποῖο ἀποβλέπει αὐτὸς ποὺ δὲν θέλει νὰ ἐξομοιωθεῖ καθ’ ὁλοκληρία πρὸς τὰ ἄλογα ζῶα, καὶ νὰ κάνει καὶ νὰ λέει τὸ κάθε τί». Ὁ Ἅγ. Μᾶρκος ὁ ἐρημίτης ἔλεγε πὼς «οὔτε νὰ σκέφτεσαι οὔτε νὰ κάνεις κάτι χωρὶς σκοπό. Αὐτὸς ποὺ ὁδοιπορεῖ χωρὶς σκοπό, κουράζεται ἄδικα». Γρήγορα ἀποκάμνει, ἐγκαταλείπει τὴν ὁποιαδήποτε προσπάθεια κι ἀφήνεται στὸ ἔλεος τῶν κυμάτων, ποὺ στέλνουν οἱ θύελλες τῆς ζωῆς. Εἶπαν ἀκόμη σοφὰ πὼς «ἡ ζωή εἶναι μία τραγωδία γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο ποὺ ἔχει ἄφθονα μέσα γιὰ νὰ ζήσει, ἀλλ’ ὄχι κι ἕνα σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ζήσει». Τὸ πόσο σημαντικοὶ εἶναι οἱ σκοποὶ στὴ ζωή, φαίνεται καὶ ἀπὸ τοῦτο: «Γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐπιδιώκουν ἕνα σκοπὸ στὴ ζωή τους, ὁ καιρὸς εἶναι γεμάτος καὶ σύντομος, γιὰ τοὺς ὀκνηροὺς ὅμως εἶναι βασανιστικὰ ἀτελείωτος». Ναί! Νέοι χωρὶς σκοποὺς εἶναι σὰν κάτι σαπιοκάραβα σὲ ἀπόμακρο σημεῖο τοῦ λιμανιοῦ καὶ σὰν ἀνεμοστρόβιλοι ποὺ γυρίζουν ἐδῶ κι ἐκεῖ χωρὶς νὰ εἶναι συνδεδεμένοι μὲ κάτι ποὺ νὰ τὸ θέτουν σὲ κίνηση! Καὶ τί παράξενο! Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ὡς σκοπὸ του τίποτα, συνέχεια σκοντάφτει πάνω του κι ὅλο πέφτει κι ὅλο τραυματίζεται ἀπ’ αὐτὸ τὸ τίποτα! Ὑπόψη μας κι αὐτό: «Γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐπιδιώκουν ἕνα σκοπὸ στὴ ζωή τους, ὁ καιρὸς εἶναι γεμάτος καὶ σύντομος, γιὰ τοὺς ὀκνηροὺς ὅμως εἶναι βασανιστικὰ ἀτελείωτος»!
* * *
Σαφῶς, ὅπως εἶπαν, «ὅποιος ἔχει σκοποὺς ἔχει καὶ ἀποτέλεσμα». Ἀλλὰ τὸ σημαντικὸ εἶναι νὰ ἔχουμε μεγάλους σκοπούς, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἔχουμε τὰ μεγαλύτερα δυνατὰ ἀποτελέσματα. «Στοχεύουμε τ’ ἀστέρια, γιὰ νὰ πετύχουμε τὶς κορφές», ἔλεγε ὁ Ἴψεν. Κι ὅπως εἶπε πολὺ ὡραῖα κάποιος ἄλλος «ὅσο πιὸ ψηλὰ κοιτάζεις, τόσο πιὸ ψηλὰ φθάνεις». Μοῦ ἄρεσε πολὺ καὶ τοῦτος ὁ λόγος τοῦ ποιητῆ: «Γιὰ τὰ ψηλά, γιὰ τὰ ὡραῖα τραβᾶμε! Γιὰ τὶς κορφὲς τῆς Ἀληθείας διψᾶμε!». Πόσο σημαντικό, πράγματι, εἶναι νὰ ἔχουμε ὡς σκοπὸ τὴν κατάκτηση τῶν κορυφῶν τῆς Ἀληθείας! Ἄρα, δὲν πρέπει ἁπλῶς νὰ ἔχουμε στὴ ζωή μας κάποιους σκοπούς, ἀλλὰ τοὺς πραγματικὰ σωστούς, τοὺς ἀνώτερους, τοὺς οὐράνιους. Γιατί ὑπάρχουν σκοποὶ καὶ σκοποί. Στόχοι καὶ στόχοι. Ἄλλοι ἀπ’ αὐτοὺς ὁδηγοῦν στὴν ἐπιτυχία κι ἄλλοι στὴν ἀποτυχία! Ἄλλοι στὸ μεγαλεῖο κι ἄλλοι στὸν ὄλεθρο! Ἄλλοι στὴν κατάκτηση καὶ τῆς πιὸ ψηλῆς κορυφῆς Κι ἄλλοι στοὺς βάλτους καὶ τὰ ἕλη! Κι ἄλλοι στὴ ζωή, ἐνῶ ἄλλοι στὸ θάνατο… Ἀπ’ τὸ εἶδος τῶν σκοπῶν καὶ τὸν ἀγώνα ποὺ κάνει κανεὶς, γιὰ νὰ τοὺς ἐπιτύχει, κρίνεται τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου. Νὰ γιατί εἶπαν πὼς «ἡ πραγματικὴ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου μετριέται μὲ τοὺς σκοποὺς ποὺ ἐπιδιώκει». Κι ἄλλοι παραφράζοντας τὴ γνωστὴ λαϊκὴ παροιμία, εἶπαν: «Πές μου ποῦ σκοπεύεις, νὰ σοῦ πῶ ποιὸς εἶσαι»! Ναί, οἱ σκοποὶ μας πρέπει νὰ εἶναι ἀνώτεροι. Πραγματικὰ μεγάλοι. «Στόχευε στὸν οὐρανὸ καὶ θὰ ἀπολαύσεις καὶ τὴ γῆ καὶ τὸν οὐρα- νό. Στόχευε στὴ γῆ καὶ δὲν θὰ ἀπολαύσεις οὔτε τὴ γῆ, οὔτε τὸν οὐρανό», εἶπαν πολὺ σωστά. Μέσα ἀπ’ αὐτὸ μποροῦμε νὰ καταλάβουμε καλύτερα τὸ λόγο τοῦτο τοῦ Μ. Βασιλείου: «Μερικοὶ ἰσχυρίστηκαν ὅτι σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἐπιστήμη. Ἄλλοι ὅτι εἶναι οἱ πράξεις. Ἄλλοι ὅτι πρέπει νὰ ἀφήσουν τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα νὰ ἀκολουθήσουν τὶς δικές τους τάσεις καὶ κατευθύνσεις. Ὅσοι ζοῦν ὅπως τὰ κτήνη, εἶπαν ὅτι σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἡδονή. Γιὰ μᾶς σκοπός, ποὺ γι’ αὐτὸν ζοῦμε καὶ ποὺ σ’ αὐτὸν κατευθυνόμαστε, εἶναι ἡ αἰώνια μακαριότητα στὴ μέλλουσα ζωή». Τοὺς ἁγίους, τοὺς μεγάλους ἀνθρώπους τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ἐπιστήμης, τοὺς σωστοὺς οἰκογενειάρχες, τοὺς ἄριστους φοιτητὲς καὶ μαθητές, τοὺς ἀνέδειξαν οἱ σκοποί τους. Πορεύτηκαν σ’ αὐτὸ ποὺ ὀνειρεύτηκαν. Καὶ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἁμαρτίας, τοῦ ἐγκλήματος, τῆς διαφθορᾶς, τοῦ περιθωρίου, τῆς ἀπώλειας, τοὺς κατέστρεψαν οἱ σκοποί τους. Ἤ καὶ ὅτι δὲν εἶχαν σκοπούς, ὅποτε παγιδεύτηκαν καὶ γρήγορα βρέθηκαν σὲ λάθος λιμάνια ἢ ναυάγησαν! Συνηθίζουμε νὰ χαρακτηρίζουμε κάποιους ὡς «φτασμένους ἀνθρώπους». Ἆραγε ποῦ ἔφθασαν; Ἔχει τέρμα τὸ ἀληθινό, ἡ ἀρετή, ἡ ἁγιότητα; Ἀλλὰ μήπως ἔχει τέρμα καὶ ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τέχνη καὶ ἡ μελέτη καὶ ἡ ἐξειδίκευση σὲ κάτι; Θεέ μου, σὲ τί ἀπεραντοσύνη μποροῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν οἱ σκοποί μας!
* * *
Μὲ σκοπούς, λοιπόν, παιδιά... Ἀνώτερους, ἁγιότερους, οὐράνιους. Πραγματικὰ μεγάλους. «Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν εἴμαστε τίποτε, τὸ πᾶν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ζητᾶμε», εἶπαν ὑπέροχα. Ἀπ’ αὐτό, λοιπόν, ποὺ ζητᾶμε, σ’ ἐκεῖνο ποὺ στοχεύουμε, ἀπ’ αὐτὸ ποὺ ἔχουμε ὡς σκοπὸ νὰ ἐπιτύχουμε, ναὶ, μέσα ἀπ’ αὐτό γινόμαστε καλύτεροι, ἀνώτε- ροι, ἁγιότεροι. Καὶ ἡ χρονιὰ ποὺ μόλις ξεκίνησε εἶναι ἡ καλύτερη ἀφορμή, ἀλλὰ καὶ ἡ εὐκαιρία, γιὅλα αὐτά…
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2006 17 Ἰανουαρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου